De magie van de Himalaya.

Allereerst wil ik kwijt dat de magie van de Himalaya iets is wat mij geraakt heeft. De continuïteit van de verandering van de omgeving, ondergrond, geluid, temperatuur, hoogte en laagte en de blijvende rust van de Himalaya. Iets wat ik kan refereren aan mijn eigen leven, waarin de verandering er continue is, iedere seconde van de dag. Dit is de grootste les van de vele lessen wat de Himalaya mij heeft gegeven.

De blijvende rust is iets wat ik mijzelf moet geven en laten behouden in de continuïteit van de verandering van het leven.

27 september ben ik samen met mijn guide Naresh met de lokale bus richting Nayapul gegaan. Het startpunt van de Annapurna trekking. Meteen was ik overdonderd door de groene bergen. Het was een makkelijke klim van 4 uur naar het dorpje Tikhedunga op 1540 meter. De volgende dag was volgens mijn guide de zwaarste dag. Een klim van 7 uur naar het dorpje Ghorepani op 2750 meter. Deze klim bestond uit alleen maar treden, maar door mijn enthousiasme had ik hier totaal geen moeite mee en genoot ik er ontzettend van. Met het uitzicht over de groene bergen liepen we het bos in, vol met beekjes en kleine watervallen. Niet beseffend dat de volgende 7 dagen ook vrijwel alleen maar treden zouden zijn, waarin ik soms verblijd werd met Nepali flat. En geloof me, op het einde van de trekking was ik de treden meer dan zat hahaha. ''Those goddamn stairs''.

Compleet in mijn sasje kwam ik vol energie het hostel binnen gewandeld. Ik ontmoette een stel chinezen (gek volk hahaha) en ze vertelde mij dat ze een kip gingen slachten. Ik als vegetariër zag dit als een uitdaging om het eens van dichtbij te bekijken. It's pretty impressive. Ook om te bedenken dat deze chinezen alles van de kip eten. Lekker mee smikkelen ging mij iets te ver...;)
Om 5 uur s ochtends ging mij wekker om nog zo'n 500 meter te klimmen, om vervolgens een adembenemende zonsopkomst te zien op de Poon Hill (3220 meter), waar ik voor het eerst kennismaakte met de Annapurna South, fishtail en Hichuli gebergte. Waahaahaaauwww!!! wat een adembenemend gezicht was dit.

De volgende 3 dagen heb ik het fysiek zwaarder gehad. Door mijn enthousiasme en daardoor snel en onverantwoordelijk wandelen van de eerste 2 dagen had ik mijn rechterknie gigantisch overbelast. Deze pijn was aanwezig en de ups and downs van de gebergte maakte het een flinke uitdaging voor me. Ik heb het rustig aan gedaan, ''we are not in a hurry'' en wanneer ik aan kwam in het dorpje nam ik rust. De pijn in mijn rechterknie heeft mij veel over mijzelf geleerd, over mijn impulsiviteit, doorzettingsvermogen en kracht. Ik ontmoette mensen uit Taiwan en heb een dag met hun meegewandeld, deze warme mensen hebben mij een kniebrace gegeven en deze heb ik mogen gebruiken tot aan de laatste dag van mijn trekking.

Onderweg kwam ik van alles tegen, bewonderenswaardig was het. Omdat er geen auto's kunnen komen, moet alles zelfstandig omhoog gebracht worden. Zo kwam ik regelmatig bepakte ezels tegen, die totaal niet op jou letten en je gewoon omver lopen. Wat een hardwerkende beesten zijn het! Maar ook kwam ik lokale mensen tegen, met rieten manden op hun rug, vol met etenswaar en andere attributen, om zo vervolgens met 30/40 kilo omhoog te lopen en dit meerdere malen per week te doen. Daar loop ik dan, met mijn 11 kilo rugzakje, hijgend en puffend....wat een contrast, wat een contrast van levensstijlen. Het is net alsof je even een kijkje in het middeleeuwse leven neemt, maar dan in het hier en nu.

Op dag 6 voelde mijn knie al een stuk beter en wandelde wij rustig richting Macchapuchhare Base Camp (3700 meter). Doordat we zo rustig liepen, had ik geen last van de hoogte en genoot ik ontzettend van mijn omgeving. De verandering merkte ik pas op de weg terug naar beneden, waarin ik ontzettend veel energie had, omdat de zuurstof toenam. ''Too much oxygen to handle''. Op deze hoogte groeit er bijna geen groen meer en begin je de bergen ''echt'' te zien. Toen we aankwamen in MBC was het bewolkt, ik had geen idee waardoor ik omringd was, maar ik vond het geweldig, ik voelde al zo'n ontlading in mij, wat maakte dat ik met een grote lach rondliep op zoek naar een mooi plekje om te genieten van hetgeen wat ik bereikt had.

Ik vond mijn plekje, al zingend zat ik daar en na een tijdje begonnen de wolken weg te trekken en kwamen de bergen met ijs toppen tevoorschijn. Ik keek om me heen en ik was omringd door de toppen van de wereld. Ik kan niet omschrijven wat voor gevoel dit mij gaf, maar daar zittend tussen de toppen van wereld is iets magisch. Ik kon alleen maar lachen en huilen tegelijk en ik besefte me in 1x dat ik dit in mijn eentje heb gedaan. Dit is mijn tocht, mijn tocht naar de toppen van de Himalaya, naar de toppen van mijzelf en met alle ups and downs heb ik het weten te omarmen en te bereiken. Diezelfde nacht heb ik genoten van de sterrenhemel boven mij, in mijn heerlijke warme slaapzak op een heerlijke fijne plek.

Om 5u s ochtends zijn we vertrokken richting het Annapurna Base Camp (4130 meter) om de zonsopkomst te zien. Ik besloot om niet naar het ABC te gaan, maar een stukje er voor een heuveltje te beklimmen en vanuit daar te genieten van de magische bergen, wat door de zon goud kleurde. De maan gaat onder aan de ene kant en de zon komt op aan de andere kant. Daar zit je dan, in je eentje...in een energie wat niet te verwoorden is, maar wat je moet ervaren.

En dan wordt je 25, in de Himalaya, na een intense fysieke en geestelijke tocht naar de top van de wereld, de top van jezelf, waarin je letterlijk vele stappen hebt gemaakt, hele mooie en zware stappen en waarin je een stukje dichter bij jezelf bent gekomen.

Ik voel me gezegend, ik voel me gezegend door mezelf, dat ik mezelf deze kans heb gegeven en het heb mogen halen, ik voel me gezegend door de mensen die ik onderweg heb ontmoet en waarmee ik momenten heb mogen delen, ik voel me gezegend door de magie van de Himalaya en de wijze lessen wat het mij heeft mogen geven. Het is een once in a lifetime experience en ik ben heel erg blij dat ik dit heb mogen ervaren.