Logeren in een Tibetaans klooster om te observeren hoe gedisciplineerd en trouw aan het Tibetaans boeddhisme de nonnen en monniken leven in de bergen, geïsoleerd van het chaotische leven beneden. Een plek voor saamhorigheid, meditatie, zelfstudie en volledig opgaan in waarin jij gelooft. Ik heb bewondering voor de keuze die bewust gemaakt is en hun manier van leven hierdoor. Ik voelde me welkom en thuis hier.

Slapen op het platteland bij een Nepalese familie in Sankhu. Sankhu is voor 95% beschadigd door de aardbeving van april 2015. Je wordt omringd door de confrontatie van kapotte huizen en hardwerkende families om weer een dak boven hun hoofd te creëren. De realiteit accepteren. Wat een positiviteit en vrolijke gezichten, niet achterom kijkend, maar er iedere dag het beste van maken, samen. De gastvrijheid van dit gezin, de gastvrijheid van Nepal in zijn algeheel, is omschrijvend. Ik voelde me meteen thuis in dit gezin.

Bovenop het dak van de lokale bus reizen, tussen de mannen, bukkend voor de kabels en takken van bomen. Op de mountainbike tussen het chaotische verkeer op weg naar Bhaktapur. Wat een ontzettende vette ervaringen in een situatie wat ongunstig is voor het land. Sinds een maand heeft India de grens gesloten, op deze manier ontvangt Nepal geen gas en benzine meer. Het ziet er naar uit dat dit nog wel even gaat duren. Overvolle bussen, kilometers lange rijen van scooters, auto's, bussen en vrachtwagens bij de benzinepomp, dagenlang wachtendop een beetje benzine (3 tot 5 liter per persoon). Gekkenhuis!!! Volgens de Nepalese bevolking wilt India de macht over Nepal behouden en op deze manier lukt het ze aardig goed. Naar mijn weten schuilt er meer achter de keuze van India, alleen heb ik hier te weinig informatie over.
Het toerisme is met 80% afgenomen door de aardbeving van april 2015 en deze keuze van India werkt niet echt mee aan het toerisme. Oktober en november zijn de hoogseizoen maanden van Nepal en de bergen zijn vrijwel leeg. Wat een klap voor een land wat zo warm en welkom is en waarin jij je als toerist meteen thuis voelt.

Terug naar Pokhara, het stadje wat mijn hart heeft gestolen een paar weken geleden toen ik begon aan mijn Annapurna trekking. Het is hier rustig en wanneer je zin hebt in drukte, dan is dat te vinden in alle kroegjes en restaurantjes langs de weg. Omringd door bergen, uitzicht op de Himalaya en ontzettend mooie zonsondergangen bij het meer. Ik besluit dat dit mijn plekje wordt om te settelen en aan de slag te gaan als een vrijwilliger bij een NGO. Ik geef Engelse les aan Tibetaanse kinderen vanuit hoog in de bergen (Mustang) en nu hier in Pokhara wonen om naar school te gaan. Deze kinderen moeten hun families voor jaren missen, maar hebben hierdoor wel kans op scholing. 56 kinderen van de leeftijd 6 t/m 23 jaar. Vrolijk, leergierig en nieuwsgierig. Ik vind het heerlijk om mezelf te mengen met hun, les te geven en te leren van...maar ook het samen plezier beleven, selfies maken, voetballen in het park en heel de dag ''misss missss Coraaaaa'' te horen.
Vrijwilligers van over heel de wereld, alleen reizigers, net zoals mij, we hebben een klik en beleven veel plezier samen. Australië, Duitsland, Engeland en Amerika, we zijn een heerlijke cocktail met allemaal een goed hart.
Ik heb een appartementje gevonden aan het meer met uitzicht op de bergen en tot en met januari zal ik hier vertoeven en mezelf ontzettend thuis voelen.

Elke dag is een avontuur, alleen met mezelf en samen met de anderen. Ik zit op mijn plek en ik voel mij thuis. En met een super grote lach op mijn gezicht ben ik heel erg benieuwd naar wat Pokhara mij nog meer gaat brengen, want het brengt me al zoveel!

Let's settle down and feel home for awhile.
''Everyone comes and goes, it is the art of travelling''